Cykl na blogu „CultureZone”: „W MUZYCZNĄ PODRÓŻ W CZASIE”

Cześć wszystkim. W kolejnym odcinku „Muzycznej podróży w czasie” przeniesiemy się do lat 80, by zapoznać się z historią płyty Def Leppard „HYSTERIA”, jednej z najbardziej przełomowych w dorobku tego zespołu. Zaczynamy.

HISTORIA ALBUMU

„Hysteria” to czwarty album studyjny angielskiego zespołu hard rockowego Def Leppard, wydany 3 sierpnia 1987 roku przez Mercury Records i wydany ponownie 1 stycznia 2000 roku. 

Wkrótce po zakończeniu trasy koncertowej Pyromania w lutym 1984 r. zespół rozpoczął pisanie i przedprodukcję albumu, który stał się Hysteria w Dublinie, używając 4-ścieżkowych magnetofonów kasetowych Fostex do rejestrowania pomysłów. Lange dołączył do nich, aby pomóc w pisaniu i aranżacjach, ale z opóźnieniem poinformował grupę, że nie może zaangażować się w produkcję albumu ze względu na wypalenie spowodowane wyczerpującym harmonogramem z ostatnich kilku lat. Dlatego musieli znaleźć innego dostępnego producenta i poszli z Jimem Steinmanem.

Sesje ze Steinmanem rozpoczęły się w Wisseloord Studios 11 sierpnia 1984 r., a inżynierem był Neil Dorfsman.  Stało się jednak jasne, że Steinman nie był dla nich właściwym producentem, że jego standardy nie były tak wysokie jak Lange: zamiar Steinmana, aby nagrać surowo brzmiącą płytę, która uchwyciłaby moment, był sprzeczny z zainteresowaniem zespołu stworzeniem większego, bardziej nieskazitelnego  produkcja popowa. Jak zauważył piosenkarz Joe Elliott,

„[Steinman] nie przystosowałby się i nie poszlibyśmy na kompromis” i do października 1984 Steinman został wyrzucony z projektu. Dorfsman nie mógł dokończyć albumu, ponieważ był zobowiązany do współpracy z Dire Straits nad tym, co stało się Brothers in Arms – później wspomniał, że po trzech miesiącach pracy „ledwo [mieli] perkusję i bas w siedmiu piosenkach”.

Po rozstaniu się ze Steinmanem i wyrzuceniu materiału z tych sesji, zespół próbował samodzielnie wyprodukować album z inżynierem Lange, Nigelem Greenem. Jednakże, jak wspomina Steve Clark, „praca była bardzo powolna, ponieważ nie mieliśmy tam żadnego dyrektora i musieliśmy próbować wszystkiego na pięć różnych sposobów”.

31 grudnia 1984 r. Rick Allen stracił lewą rękę, gdy jego Corvette (C4) wypadł z wiejskiej drogi. Po wypadku zespół podtrzymał decyzję Allena o powrocie do zestawu perkusyjnego pomimo jego niepełnosprawności, używając kombinacji zestawu elektroniczno-akustycznego z zestawem elektronicznych pedałów, które wyzwalały (przez MIDI) dźwięki, które grałby lewą ręką. Zespół powoli kontynuował produkcję, aż Lange wrócił latem 1985 roku na sesje wokalne w Paryżu. Jednak Lange szybko poczuł, że nagrany do tej pory materiał (który ostatecznie brzmiał blisko Pyromania) wymaga pracy, co doprowadziło do kolejnych 18 miesięcy w studiu. Jednak sesje zostały dodatkowo opóźnione z powodu wypadku samochodowego Lange (doznającego obrażeń nóg, po których szybko wyzdrowiał) i ataku świnki, na który cierpiał piosenkarz Joe Elliott pod koniec 1986 roku.

Krążek został wyprodukowany przez Roberta Johna „Mutt” Langego. Tytuł albumu wymyślił perkusista Rick Allen, nawiązując do swojego wypadku samochodowego z 1984 r. i towarzyszącej mu światowej medialnej relacji. Jest to również ostatni album z gitarzystą Steve'em Clarkiem przed śmiercią, choć współtworzone przez niego utwory pojawią się na następnym albumie zespołu, „Adrenalize”.

UTWORY PROMUJĄCE

Płyta była promowana na przełomie 1987-1989 roku. Pierwszy z promowanym utworów, „Animal” [nr 3], został wydany 20 czerwca 1987 r. 25 września wydany został drugi utwór promujący - „Women” [nr 1]. Miesiąc potem premierę miał kolejny utwór - „Pour Some Sugar on Me” [nr 5], a w listopadzie: utwór tytułowy [nr 10].

Pod koniec marca (konkretnie: 28 marca 1988 r.) wydano piąty utwór promujący, „Armageddon It” [nr 6], z kolei w czerwcu premierę miał „Love Bites” [nr 4]. Ostatni utwór promujący został wydany na początku 1989 roku, „Rocket” [nr 2].

PREMIERA I SUKCES

Jest to najlepiej sprzedający się dotychczas album zespołu, sprzedany w ponad 25 milionach egzemplarzy na całym świecie, w tym 12 milionów w Stanach Zjednoczonych i towarzyszy mu aż siedem przebojowych singli. Album osiągnął miejsce #1 zarówno na Billboardzie 200, jak i na brytyjskiej liście.

link: https://youtube.com/playlist?list=PL_u2WFdRxoV47lEeGiU9QChcKzuv8DlbL&si=paxh69eAGBsopur8